Intervisie, een must of een lust? Op naar positieve intervisie!

’T is dat het moet, maar ik heb vandaag geen zin in intervisie…’ ‘ Ik heb geen casus en ik heb intervisie… wat nu?’ Komt dit bekend voor? Hoe nuttig en waardevol intervisie ook kan zijn, het is ook een verplichting. En soms komt het gewoon niet goed uit of hebben we er geen zin in. En dan? Hoe kan intervisie van must naar lust?

Krachtige tool
Intervisie is een krachtige tool om lastige dilemma’s te voorzien van nieuwe invalshoeken en oplossingen. Een psycholoog heeft een eenzaam beroep in de zin dat hij er alleen voor staat in het gesprek met de cliënt. Intervisiegenoten bieden een klankbord om in vertrouwelijke sfeer professionele kwaliteiten te bespreken, te bewaken en verder te ontwikkelen. Tegelijkertijd houdt de psycholoog zich met intervisie aan de ethische code. Want door het bijwonen van intervisie voldoet een psycholoog aan artikel 98 (noodzaak van kritische bezinning) van basisprincipe deskundigheid, onderdeel ethische reflectie.

Meerwaarde
Zoals bekend bestaat intervisie uit het bespreken van casuïstiek. Casuïstiek is in deze context in het algemeen een ander woord voor probleem op het werk. Net als bij de psychologie zelf, legt ook de intervisie van psychologen in het algemeen het accent op zaken die verkeerd (dreigen te) gaan.  Gelukkig gaat het meeste psychologenwerk goed. En dus komt het wel eens voor dat niemand een (actuele) casus heeft tijdens intervisie. En als ook nog eens iedereen geen zin heeft in intervisie, dan ligt het voor de hand dat psychologen zich afvragen wat de meerwaarde van intervisie is, behalve voldoen aan de verplichte intervisie-uren.

Positieve intervisie
De positieve psychologie is niet voor niets zo populair geworden. We passen het steeds meer toe bij onze cliënten met het idee: bouwen op wat goed gaat is ook een manier om naar beter te gaan. Zou dat in intervisie ook kunnen? Richten op wat goed gaat in plaats van wat niet goed gaat? Ik zie twee manieren om de positieve psychologie toe te passen in intervisie.

• Een casus kan ook een succeservaring in houden. We hoeven niet alleen te leren van fouten of dilemma’s van een ander, maar kunnen ook herhalen of bouwen op wat bij een collega goed gaat. Het kan niet anders dan dat er succesverhalen te bespreken zijn onder de intervisieleden. De basissystematiek van intervisie kan prima gevolgd worden bij een succes. Rondes als inhoudelijk vragen wat er gebeurde, dan mening vormen en advies geven, kunnen ook ingevuld worden vanuit de positieve invalshoek. Denk aan vragen over wat een psycholoog nou deed om voor dit succes te zorgen, wat het succes betekende voor hem en de cliënt en advies over wat hij vooral vaker moet doen.
• Ook bij een traditionele casus kan positieve psychologie een rol spelen. Er kan bijvoorbeeld een complimentenronde toegepast worden. Om de context goed te schetsen hoort er eigenlijk ook bij wat wel goed gaat op vakkundig gebied, persoonlijke aanpak of in samenwerking. De waardering uitspreken over hoe iemand het zo lang heeft volgehouden of inzet voor de cliënt, geeft erkenning aan de inbrenger voor zijn aanpak en goede intenties.

Onze cliënten laten we graag met een goed gevoel en empowered de deur uit gaan. Dat kunnen we in intervisie ook (meer) doen. Er zijn vast vele collega’s onder ons die al regelmatig goede punten van collega’s benadrukken. Ik ben dan benieuwd naar jullie ervaringen. De andere collega’s wens ik veel plezier met het ontvangen van complimenten van collega’s over het goede werk dat ze als psycholoog doen!

Mariska Verduijn, Arbeid- en Gezondheidspsycholoog, Registerpsycholoog NIP/ Arbeid & Organisatie, eigenaar Prevaes Coaching & Training.

Reageren? Mail naar A&O-items.