NIEUWSBRIEF ARBEIDS- & ORGANISATIEPSYCHOLOGIE
Jaargang 6 - nr. 5 - november 2008

Prijsschieten

Peter Ambagtsheer
Er zijn vier medevergaderaars/MT-leden (tevens assessors): Sandra, als hoofd HR, Jozef, hoofd verkoop, Hein, hoofd productie, Otto, hoofd financiën.
Johan opent de vergadering, resumeert de situatie van het bedrijf en stelt bij wijze van agenda voor om eerst maar eens de opties door te nemen. Op zijn briefje staat dat er gekozen kan worden voor loonsverlagingen, ontslagen, verhuizen naar een goedkopere locatie, snijden in de winstmarge. Al snel wordt duidelijk dat Sandra tegen loonsverlagingen is, Jozef tegen het verlagen van de winstmarge, Hein tegen een verhuizing en Otto tegen ontslagen.

Johan verkent op welke manier hij deze mensen op één lijn kan krijgen. Het lukt niet. Ze houden vast aan hun eilandjes en stokpaardjes. Johan polst vervolgens de mogelijkheden om (toch) buiten de gegeven richtlijnen tot oplossingen te komen. Kan er niet méér verkocht worden? Zijn er nog verborgen manieren om de productie goedkoper te doen? Kan er op financieel vlak nog bespaard worden? Kan het personeel efficiënter worden ingezet? Is er misschien nog een voorraad verlofdagen die kan worden opgebruikt? Is er nog een spaarpot?

De medevergaderaars zien deze mogelijkheden niet zitten. Ze zijn het er absoluut en stellig over eens dat er bezuinigd moet worden, maar niet op hun afdelingen en niet tegen individuele principes in. Johan probeert zijn MT-leden stuk voor stuk te bewerken. Zoekt naar voor- en tegenargumenten per bezuinigingspost, en oppert vervolgens dat iedereen ook een beetje zou kunnen inleveren, als compromis. Sandra en Jozef zijn er op tegen, Hein en Otto voor.

Democratisch - getalsmatig - gezien is Johan er nu al uit. Met zijn doorslaggevende stem en die van Hein en Otto is er een meerderheid en kan hij het bereikte resultaat als 'besluit' doorvoeren. Hij probeert echter toch nog Jozef te paaien door diens persoonlijke bonus buiten de bezuinigingen te houden. En Sandra probeert hij te paaien met de belofte, loonsverlagingen alleen door te voeren als de vakbonden het ermee eens zijn. Het alternatief is immers een verhuizing. Kan de personeelsvertegenwoordiging kiezen. Nu komen Hein en Otto terug op hun toezegging. Ze willen ook een graantje meepikken.

Johan besluit dat van niemand de persoonlijke bonus onderdeel van de bezuinigingen wordt. Hij belooft dat de productie niet hoeft te verhuizen, maar dat de ondersteunende diensten efficiënter moeten en wellicht worden uitbesteed. Johan verlangt wel dat het MT achter het besluit staat. Met name Sandra kijkt hierbij weer zuur. Maar nu staat ze alleen. Johan vat samen wat er overeengekomen is, brengt dat resultaat ten overvloede in stemming en de vergadering is ten einde.

Naderhand - Johan is naar huis - komen de assessoren  bij elkaar. In krap tien minuten tijd wordt Johan beoordeeld. Otto steekt van wal. Hij vindt dat de kandidaat van tevoren had moeten beschrijven aan welke kaders een eventuele oplossing had moeten voldoen. Hij is 'eigenlijk niet zo tevreden'. Wat vinden zijn collega's er van? Hein vindt dat de kandidaat te politiek probeerde de deelnemers aan de vergadering tegen elkaar uit te spelen. Sandra mokt na dat haar HR-taak 'geoutsourced' wordt en uit haar teleurstelling dat de andere assessoren haar onvoldoende hebben gesteund. Jozef daarentegen vindt dat de vergadering toch een keer moest stoppen. Hij stelt tevreden vast dat hij in elk geval alles wat hij wilde, heeft gekregen.

Otto vindt ook dat de kandidaat niet zo authentiek overkwam. Eigenlijk wel wat onzeker.
Sandra vindt hem 'trouwens' ook niet zo'n sympathieke uitstraling hebben. Hein vindt dat de kandidaat te opportunistisch meeboog met de openingen die zijn tegenspelers hem boden. Otto is die mening ook toegedaan. Volgens hem ging de kandidaat te snel overstag. Samen zijn ze het erover eens dat er op deze kandidaat toch wel heel wat aan te merken is.Hoe moet dat dan als directeur?

Sandra vult aan dat hij geen draagvlak heeft geschapen bij de assessoren. Haar collega's knikken instemmend. Dat is toch wel heel belangrijk voor deze positie. Hein vraagt zich af of de kandidaat wel conflicterende verschillen kan overbruggen; hij betwijfelt dat. Otto acht de kandidaat niet geduldig genoeg. Hij mist bij hem een strategische visie. Jozef vraagt zich af of de kandidaat wel doorhad wat hij allemaal 'weggaf' en vindt dit voor de onderhandelingsvaardigheden toch wel een 'ietsie-pietsie minpuntje'. Waarop Hein opnieuw vaststelt dat de kandidaat de assessoren toch wel heel snel tegen zich in het harnas heeft gejaagd. 'In het bijzonder de belangrijke HR-functie', doet Sandra nog een duit in het zakje. Bovendien was het volgens haar helemaal niet nodig om te stemmen. Dat had Johan van haar toch zelf wel mogen bedenken.
.
Otto stelt vervolgens voor om te stemmen over zijn geschiktheid. De schriftelijke resultaten zijn verder niet meer van belang. De uitslag laat zich raden.

Peter Ambagtsheer heeft een A&O-adviespraktijk Mentaspex te Apeldoorn.

Reageren? Mail naar A&O-items.